ขุดพบฟอสซิลชิ้นส่วนปอดของปลาดึกดำบรรพ์ตัวใหญ่พอๆกับฉลามขาว พบฟอสซิล “ชิ้นส่วนปอด” ของปลาโบราณอายุ 66 ล้านปีในประเทศโมร็อกโกโดยบังเอิญ
นักบรรพชีวินวิทยาเชื่อว่าชิ้นส่วนฟอสซิลดังกล่าว เป็นส่วนของปอดปลาในลำดับเดียวกับปลา “ซีลาแคนท์” ซึ่งหากยึดตามนี้ ปลาตัวนี้จะมีขนาดใหญ่กว่าปลาซีลาแคนท์ที่พบในทุกวันนี้มาก ความยาวหัวถึงหางของปลาโบราณตัวนี้น่าจะยาวถึง 5.2 เมตรเลยทีเดียว ขนาดน่าจะพอๆกับฉลามขาว
ที่มาของฟอสซิลนี้ยิ่งน่าแปลกเข้าไปอีก คือพบว่าปะปนอยู่กับฟอสซิลชิ้นส่วนอื่นๆของไดโนเสาร์มีปีก “เทอโรซอร์” บนแผ่นหินที่ได้มาจากเมืองอวดเซมในโมร็อกโก ซึ่งเป็นที่ๆไม่เคยมีใครพบฟอสซิลปลาซีลาแคนท์มาก่อน
“ปลาซีลาแคนท์ที่เป็นเจ้าของปอดนี้ตัวใหญ่มาก และมันมีชีวิตอยู่ในยุคเดียวกับทีโรซอร์นั่นคือยุคครีเทเชียส เมื่อ 66 ล้านปีก่อน ซึ่งเป็นยุคสุดท้ายของเหล่าไดโนเสาร์ทั้งปวง” ศาสตราจารย์ดอกเตอร์ David Martill ผู้เชี่ยวชาญด้านเนื้อเยื่อพืชและสัตว์โบราณจากมหาวิทยาลัย Portsmouth ในอังกฤษอธิบาย
นักสะสมฟอสซิล”เทอโรซอร์” คนหนึ่ง ได้ซื้อแผ่นหินที่มีฟอสซิลหลากหลายชิ้นนี้มาจากพ่อค้าฟอสซิลรายหนึ่งในโมร็อกโก และในช่วงแรกเขาก็เข้าใจไปเองว่า ชิ้นส่วนแปลกๆที่เห็นคือหัวกระโหลกของ “เทอโรแดคทิลลัส” แต่ก็ไม่แน่ใจ สุดท้ายก็ลองติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านนี้นั่นคือดอกเตอร์ David Martill ให้เข้ามาตรวจสอบดู
“ตอนแรกที่เขาส่งภาพให้ผมดู ผมก็ดูไม่ออกว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่แน่ใจว่าไม่ใช่กระโหลก “เทอโรซอร์” แน่นอน” ดอกเตอร์ David Martill กล่าว
สุดท้ายผมก็ต้องเดินทางไปดูด้วยตา และก็พบลักษณะที่เด่นชัด มันเป็นปอดที่ห่ออยู่ในโครงสร้างกระดูกรูปถัง โครงสร้างปอดแบบนี้บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นปอดของปลาในลำดับเดียวกับปลาซีลาแคนท์อย่างแน่นอน เพราะเราไม่พบว่ามีในสัตว์โบราณชนิดอื่น
เพื่อให้มั่นใจ ดอกเตอร์ David Martill ได้ติดต่อผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านปลาซีลาแคนท์ระดับโลกอีกท่านหนึ่งคือ Paulo Brito จากมหาวิทยาลัยดีโอเดอจาเนโร มาช่วยตรวจสอบ และผลก็ออกมาในทางเดียวกัน
“ปลาซีลาแคนท์ทั่วไปในยุคนั้นจะมีขนาดราว 3-4 เมตร แต่ตัวที่เห็นนี้มันใหญ่เกินปกติไปมาก ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเป็นปลาในลำดับเดียวกันกับปลาซีลาแคนท์ที่ทุกวันนี้ตัวที่ยังมีชีวิตที่จับได้มีขนาดเมตรกว่าๆเท่านั้น” Paulo Brito อธิบาย
และเราได้พบร่อวรอยบาดแผลบนชิ้นปอดนี้ด้วย เราจึงสันนิษฐานว่า เจ้าปลาซีลาแคนท์ยักษ์ตัวนี้ น่าจะตายเพราะถูกกัดกินโดยนักล่าแห่งท้องทะเลครีเทเชียสที่มีร่างกายใหญ่โตกว่ามันอย่าง โมซาซอร์ หรือ พลีซิโอซอร์ อย่างแน่นอน
ด้วยความเสียดาย แต่สุดท้ายเจ้าของแผ่นหินที่มีฟอสซิลปอดปลาซีลาแคนท์ก็ยอมให้ดอกเตอร์ David Martill ตัดเอาชิ้นส่วนบริเวณนั้นไปศึกษาต่อ และสุดท้ายก็ยอมบริจาคให้มหาวิทยาลัย Hassan II University of Casablanca ในโมร็อกโก
